ادبی
به حباب نــــــــــــــــــــــــــگران لب یک رود قسم
رفتــــــــــــــــــــــه بودم ســـــــــــــــــــــــــــــــــــــر حوض
تا ببینم شـــــــــــــــــــــــاید، عکس تنهایی خود را در آب
آب در حـــــــــــــــــــــــــــــــــــــوض نبـــــــــــــــــــــــــــود.
ماهـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــیان مـــــــــــــــی گفتند:
هیـــــــــــــــــچ تقصـــــــــــــــــــــــــــــــیر درختان نیست.
ظـــــــــــــــــهر دم کــــــــــــــــــــــــــــــــرده تابستان بود،
پســــــــــــــــر روشن آب، لب پاشــــــــــــــــویه نشست
و عقاب خورشید، آمـــــــــــــــــد او را به هوام برد که برد.
به درک راه نبـــــــــــــــردیم به اکســــــــــــــــــــــیژن آب.
بــــــــــــــــــــــرق از پولک ما رفــــــــــــــــــــــت که رفت.
ولـــــــــــــــــــــــــــــــــــی آن نـــــــــــــــــــــــــور درشت،
عکــــــــــــــــس آن میــــــــــــخک قــــــــــــــــــرمز در آب
که اگر باد می آمد دل او، پشت چین های تغافل می زد،
چشـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــم ما بود.
روزنــــــــــــــــــــی بود به اقــــــــــــــــــــــــــــــرار بهشت.
تـــــــو اگر در تپش باغ خـــــــــــــــــدا را دیدی، همت کن
و بگو ماهـــــــــــــی ها، حوضشان بـــــــــــــی آب است.
باد مــــــــــــــــــــــــی رفت به ســـــــــــــــــــر وقت چنار.
من به ســـــــــــــــــــــــر وقــــــــــــــــــــت خدا می رفتم.
