بچه ساعت ده شب مرد

روی مچ دستم می نویسم:

"deeply but slow" *

از پله های دانشگاه پایین می روم

از پله های مترو

و از پله های زیر زمین

روی نرده هایش می نویسم:

"...پایین رفتن از یک پله ی متروک..."**

در زیرزمینی که هرچیزی می تواند پیدا شود

آدم از پیدا کردن هیچ چیز به وجد نمی آید

مثلا کتاب ورق ورق شده ی رزا منتظمی

"چاقو باید بسیار تیز باشد

برای خالی کردنش

یک برش طولی باید داد

عمیق و آرام"

*یادم نیست چه آهنگی.واقعا.

**سهم من پایین رفتن از یک پله ی متروک است

و به چیزی در پوسیدگی و غربت واصل گشتن

                                                            خانم فروغ فرخزاد

مطمئن می شوم کیف پولم هنوز هست

موبایلم هنوز هست

این مسافرکش که عکس دخترش را چسبانده به داشبورد

قطعا نمی تواند آدم ربا باشد

پس در ترافیک می شود خوابید

ترمز می کند

پرت می شوم جلو و برمی گردم عقب

در ترافیک

می شود به اطمینان هایی فکر کرد

که هنوز حاصل نشده اند

چشمهایم را می بندم

مثلا همین حالا مطمئن نیستم

اگر موبایلم زنگ بخورد بگویند مادرم مرده

                                                     بیشتر گریه می کنم

یا اگر وقتی که می خواهم پیاده شوم

کتانی صد و هشتاد هزار تومانی ام گیر کند به لبه ی پل فلزی جوب

                                                                                       پاره شود؟

                                                                                                                     ۳/۱۰/۹۰

+گیاه جواب داد به باران

گیاه جواب داد به خاک

گیاه رویید     رویید     رویید

تو زندگانی را

نور بودی     باران بودی

کدام ریشه ی راکد هستی اکنون

چرا نمی رویی

چرا نمی رویانی

                               "طاهره صفارزاده"

در روستای کهنسال من

شکوفه های گیلاس

سال به سال کمتر می شکوفند

                                          "سوباکو"

+عنوان پست:

راه دراز کوهستانی را طی کردم

در این بنفشه ها

چیزی رقت انگیز هست

                                 "باشو"

هرچه چراغ هست

                        روشن می کند

تلویزیون را با صدای بلند

تمام شیرهای آب را باز می گذارد

هیچ چیز به هیچ جا برنمی گردد

یک لاک زرشکی از کشوی میز توالت برمی دارد

هم از بوی لاک خوشش می آید

هم زنش را دوست دارد.

در آپارتمانش

شام می خورد

دستش می خورد به بطری

می زند زیر گریه

فقط و تنها فقط

برای پیتزایی که خیس شده

مثل همین حالا که تاکسی خالی بود

و صندلی عقب نشستم که فکر کنم آژانس گرفته ام

از این گذشته

از شیشه ی عقب با تسلط بیشتری می توانم پیاده رو را نگاه کنم

جلوتر که می رویم

از نگاه کردن به قیافه های توی پیاده رو

یکدفعه به این نتیجه می رسم

که هیچ کسی نیست

که اگر الآن ببینمش

یکدفعه بخواهم پیاده شوم

جلوتر که می رویم

راننده چهار نفر را سوار می کند و من دقیقا نمی فهمم چرا.

اما

هر شب

مثل مادری که بچه اش را از جلوی تلویزیون بر می دارد

می برد می گذارد سر جایش

مرا از پله های پل هوایی

از پشت شمشادهای پیاده رو

از توالت پارک

بر می دارد

می برد می گذارد در کشوهای سفت و سرد

هر صبح

مثل بچه ای که مادرش خانه نیست

خواب مانده و مدرسه اش دیر شده

یکدفعه چشم باز می کنم

می دوم بیرون

این کشوها

اگر فقط کمی نرم تر و گرم تر بودند

قطعا به فرزندخواندگی پلیس در می آمدم.

بیستم اسفند خورده بودیم

هیچکس یادش نیست

اما هیچکس هم فراموشش نکرده

و برای کسی هم مهم نیست

که الآن اینجا باشد یا هرجای دیگر

آنقدرها هم جاگیر نیست

که اگر نباشد،بهتر

خیلی هم اگر توی چشم بود

در نهایت فقط یک آشغال محسوب می شد

صبح چهاردهم فروردین می بینیمش

هنوز توی جامیز است.

دارد فکر می کند این دریچه

پنجره ی زیردریایی ست

آشپزخانه زیر آب است

و تعجب می کند که چرا از دهان مامانش حباب بیرون نمی آید

مامانش لباس ها و خرس را بیرون می آورد و می برد

پنج سالگی ام دارد خودش را می چپاند توی زیر دریایی که ماما...

                                                                                      -پدرسگ!خیس خالی کردی خودت و!

پنج سالگی ام دست خیسش را می گیرد به سیم زیردریایی

                                                    رعدوبرق می زند

                                                    باران

                                                    سیل می شود

                                                    لوله های آشپزخانه می ترکند

و آب تمام چهارده سال پیش را می برد

آب

چک

چک

چک

نوزده سالگی ام نمی تواند واشر شیر آشپزخانه را عوض کند.

+به دایناسورهای سالها بعد:این سطرها را هم آخرین های دهه هشتاد قلمداد کنید.

++بهار آمد پریشان باغ من افسرده بود اما

    به جو برگشت آب رفته ماهی مرده بود اما 

                                                             "م.امید"

+++

دنیا پر از رنج است٬با این حال

درختان گیلاس شکوفه می دهند  (ایسا)

روز سال نو

درست مثل یک بعدازظهر پاییزی

تنها هستم  (باشو)

در نسیم بهاری

پیپ روشن می کند

مرد محترم قایقران  (باشو)

آیا به راستی بهار آمده است؟

روی آن کوه بی نام می آرامند

لایه های نازک مه  (باشو)

دکه یی

وزنه ها روی کتاب های مصور

باد بهار   (کیتو)

به هنگام خاموش کردن

چراغ های دکه ی عروسک فروشی

باران بهاری  (بوسون)

++++عنوان پست ترکیبی از آرش سبحانی.

یک تلویزیون

یک کاناپه

یک آشپزخانه ی اپن

همین است که از عید بدم می آید

پرده اش را داده خشکشویی و روزنامه هم نچسبانده به پنجره

کاغذ،چوب است

چوب،مداد

کبریت،چوب

من،خودم دارم خودم را از بین می برم

مثل آتش

که این شعر فلسفی!

را

شاید به خاطر شفافیت و تمیزی افراطی شیشه ی آکواریوم است

اینکه وقتی به لاکپشت خرفت نگاه می کنم

فرقی نمی کند

با وقتی که به آینه

اما به روی خودش نمی آورد

این مورچه ها همان هایی هستند

که یک شب از چهارده سالگی اش

وقتی زیادی کافکا خوانده بود

جنازه اش را تکه تکه بردند

بعد شروع کردند به خوردن کتابخانه اش

او بزرگ شد

دانشگاه می رود

دوست دختر دارد

قرص اعصاب می خورد

سر کار می رود

و مورچه ها هنوز دارند کتابخانه اش را می جوند

مورچه ها حالا

                            عینک می زنند

                            قهوه می خورند

                            فیلم می بینند

                            کافه می روند

                            سیگار میکشند

                            داستان می نویسند

و کاری با جنازه ی سوسکی که هرشب در اتاقشان می میرد ندارند.

یک روز بعد از ظهر

پاهایت کفش هایت را میپوشند

بعد در راهروهای آرایشی-بهداشتی یک فروشگاه بزرگ هستی

دلت می خواهد یک خمیردندان بلند کند

اما مغزت می گوید یک خمیردندان

                                             ارزش گیر افتادن ندارد

می رود قسمت صوتی-تصویری

که یک دی وی دی پلیر بلند کند

بعدچشم هایت یک متصدی را می بینند

لب هایت کش می آیند به پهنای صورتت

و زبانت به متصدی می گوید کمک نمی خواهی

بعد...

دهانت هیچ گهی نمی خورد

شکمت می رود سمت یخچال ها دست آخر

و دست هایت یک بسته ۱۰۰گرمی کالباس را برای شام حساب می کنند.